لغت کانگرو چه معنی میدهد؟

کانگرو به معني: نمي فهمم چه مي گويي است.
جمس کوک کاشف استراليا ،هنگامي که در سا ل 1770 قدم به خاک استراليا گذاشت، از ديدن کانگورو خيلي تعجب کرد و از بوميان که به استقبالش آمده بودند پرسيد: نام اين حيوان چيست ؟ بوميان در جواب گفتند: کانگورو
چرا كانگورو فقط در استراليا هست ؟

تا دويست سال پيش اصلاً كسي از ما نمی دانست كه در جهان، جانوري به نام كانگورو زندگي مي كند، ولي اين پويندگان و سكناگزيدگان سرزمين استراليا بودند كه دويست سال پيش، اين حيوان را براي نخستين بار يافتند. كانگورو كيسه اي دارد كه مشخصه بارز اين جانور، همين كيسه مخصوص است. البته بسياري از پستانداران داراي كيسه اي همانند كانگورو هستند. استراليا و جزاير همسايه اين قاره جايي است كه بيشتر حيوانات كيسه دار در آنجا زندگي مي كنند. اين قبل جانداران، راسته اي از حيوانات را تشكيل مي دهند كه به زبان علمي آنها را (مارسوپيلز) مي خوانند. اين نام از واژه لاتيني مارسوپيوم گرفته شده است كه معناي كيسه مي دهد. مارسوپيلز يعني كيسه داران. تاريخ پيدايش نخستين پستانداران به عصر ديناسورها يعني بيش از 100 ميليون سال پيش باز مي گردد. پستانداران به دو گروه تقسيم مي شدند: كيسه دارن و جفتداران
جفتداران به پستانداري مي گويند كه نوزادش در حالت جنيني داراي جفت است، جفتي كه بوسيله آن تغذيه مي كند. اما كيسه داران جفت جنيني ندارند، بلكه رويان بسيار زود و نارس از شكم مادر بيرون مي آيد تا سپس بقيه مراحل رشد و تكامل را در كيسه مخصوص مادر بپيمايد. 
پس مي بينيد كه در كيسه داران، كيسه نقش جفت در رحم را بازي مي كند. زماني كه در آب و هواي زمين تغيير روي داد، ديناسورها به نابودي گراييدند. آنگاه برشمار پستانداران افزوده شد و اين جانداران از جهات بسياري تكامل يافتند. ديگر از آن پس اين پستانداران بودند كه برزمين حكمراني مي كردند. البته پستانداران جفتدار بيشتر از كيسه داران در عرصه زندگي موفقيت داشتند، چون به لحاظ مغز، پيشرفته تر بودند. در ضمن براي رشد جنين، شكم مادر بمراتب شايسته تر و مناسبتر است تا درون كيسه. در بسياري از نقاط جهان، چون كيسه داران نتوانستند با ديگر پستانداران در صحنه رقابت زيست، برابري كنند، منقرض شدند. اما در استراليا و آمريكاي جنوبي چنين رخ نداد. دانشمندان براين باورند كه استراليا روزي به جنوب شرقي آسيا متصل بود. چنين چيزي بوسيله زنجيره اي از جزاير و يا وجود برزخي در روزگار قديم، ممكن بود. بنابر اين، مي توان گفت كه كيسه داران هنگامي در استراليا پخش شدند كه در آنجا هنوز جفتداران تكامل يافته اي وجود نداشتند. در چنين محيطي كه از تكاپوي رقابت تهي بود، كيسه داران رشد كردند و به اشكال و اقسام گوناگوني در آمدند.

کانگوروها را بشناسیم

کانگورو جانوری از راسته کیسه‌ داران علفخوار (Diprotodontia) از خانواده دراز‌پایان (Macropodidae) است که در استرالیا و گینه نو زندگی می‌کند.
در بزرگترين جزيرۀ دنيا، استراليا، 53 نوع كانگورو از اندازه يك موش تا اندازه يك انسان وجود دارد.
پاهاي عقب كانگوروها بسيار بزرگتر از دستهاي آنهاست. دم قوي آنها باعث مي‌شود كه بتوانند خودشان را نگه دارند و زمين نخورند.
نوزاد كانگورو بسيار كوچك و شبيه دانه لوبيا است. بچه كانگورو بعد از به دنيا آمدن، به شكم مادرش مي ‌چسبد. آن وقت خودش را در مدت 3 دقيقه بالا مي‌كشد و به كيسه شكم مادرش مي‌رساند. او در آنجا شير مي‌خورد نوزاد کانگورو در هنگام تولد جثه‌ای بسیار کوچک دارد که قطر آن از دو سانتیمتر بیشتر نمی‌شود. نوزاد کانگورو در مرحله بسیار ابتدایی از شکل گیری جنین به دنیا می آید؛ فقط 7 هفته بعد از انعقاد نطفه و این در حالیست که رشد کاملش بیشتر از 9 ماه طول میکشد!! 
جالب است بدانید نوزاد انسان اگر زودتر از 23 هفتگی به دنیا بیاید معمولا زنده نمی ماند! . کانگوروی ماده معمولا بطور دائم باردارد و به طرز شگفت انگیزی می تواند رشد جنین را متوقّف کند.
درکانگوروی قرمز، نخستين بارداری فصل دوره ای 33 روزه است که پس از آن، نوزاد ناقص خود را از ديواره ی شکم بالا می کشاند و به درون کيسه ی موجود در آنجا می رود تا خود را به يکی از دهانه های غدد شيری موجود در درون اين کيسه برساند . در اين هنگام مادر دوباره باردار می شود اما وجود نوزاد در حال رشد شيرخوار، سبب می شود که رشد و نمو جنينی که در مرحله ی حدود يکصد سلولی است متوقف بماند ( توقف رشد يا دياپوز ) اين مدت توقف، حدود 235 روز است و در طول آن بچه ای که در کيسه زندگی می کند به مرحله ی نسبتا کاملی می رسد . بعد از گذشتن اين دوره، رشد جنين در داخل رحم ادامه می يابد حدود يک ماه بعد از خروج بچه ی داخل کيسه، فرايند قبلی تکرار می شود . جالب آنکه وقتی جنين دوم متولد شود و به درون کيسه برود هنوز هم بچه ی اول گاه به گاه به داخل کيسه بر می گردد در اين هنگام مادر دارای سه فرزند با سه سن متفاوت است : يکی راه می رود، ديگری در کيسه ی زير شکم ساکن است و سومی مرحله ی انتظار را در رحم می گذراند . کانگورو می تواند همزمان دو نوع شير ـ شير کم پروتئين و پرچربی برای بچه مسن تر و شير سرشار از پروتئين و کم چرب برای بچه تازه متولد شده ـ توليد کند، به تاخير افتادن لانه گزينی موجب می شود که بلاستوسيست به مدت چند هفته تا چندماه در حالت خفتگی باقی بماند در مورد بسياری از پستانداران ( مانند خرس، خوک، سمور، گورکن، خفاش و بيشتر گوزن ها ) عقب افتادن زمان لانه گزينی سلول تخم، راهی برای درازتر کردن دوران بارداری است تا نوزادان در زمانب متولد شوند که شرايط برای زيست آنها کاملا مناسب باشد .
كانگوروها در طول روز كه هوا گرم است، ‌استراحت مي‌كنند و در شب‌ها حركت مي‌كنند. آنها مدت زيادي براي حمام كردن در آب مي‌مانند. 
كانگورها خودشان را با پنج انگشت پنجه ‌شان تميز مي‌كنند. عمر آنها تقريباً 15 سال است. كانگورها مانند كوالاها، برگ‌ها، شكوفه‌ها و شاخه‌هاي درخت‌ها را مي‌خورند، اما غذاي مورد علاقه‌شان علف تازه است.
آنها با اولين علامت خطري كه ببينند، صداي بسيار بلندي از خودشان درمي‌آورند و پاهاي خميده‌شان را به زمين مي‌كوبند. آنها براي فرار كردن از دشمن، مانند فنر جمع مي‌شوند و مي‌پرند. دم آنها باعث مي‌شود كه در حال فرار، تعادل‌شان را حفظ كنند و به زمين نيفتند. آنها در هر بار پريدن، حدود 3 متر به هوا بلند مي‌شوند و 9 متر به جلو مي‌پرند. اگر كانگورو مسابقه بدهد، سرعتش به 54 كيلومتر در ساعت مي‌رسد. بزرگ‌ترین نوع کانگورو کانگوروی قرمز است. کانگوروی خاکستری نوع دیگریست که تقریباً به بزرگی کانگوروی قرمز می‌شود. كانگورو ها بصورت گله حركت مي كنند و در روي دوپاي دراز عقبي مي جهند . دو پاي عقبي كانگورو آنقدر قوي است كه مي تواند با سرعت 48 كيلو متر در ساعت بدود . 

در کانگوروها , چهار گونه ی مختلف وجود دارد که عموماً به آنها کانگورو می گويند :

1) کانگوروی قرمز(Macropus rufus ) , 

2 ) کانگوروی خاکسترس غربی (Macropusfuliginosus)

3) کانگوروی خاکستری شرقی(Macropusgiganteus)

4) کانگوروی آنتلوپن(Macropusantilopinus)

پرورش کانگورو به عنوان منبع غذایی

پژوهشگران استرالیایی می گویند خوردن گوشت کانگورو به جای گوشت گاو و گوسفند، می تواند بطور قابل ملاحظه ای در جلوگیری از انتشار گازهای گلخانه ای موثر باشد.
گاز متان که گاوها و گوسفندان با بادگلو و باد معده خود تولید می کنند، حتی از دی اکسید کربن هم بیشتر به محیط زیست آسیب می رساند. 
اما بر اساس یافته های جدید، به دلیل تفاوت دستگاه گوارش کانگوروها با گاوها و گوسفندان، بادگلو و بادمعده کانگوروها، گاز متان تولید نمی کند. 
دکتر جورج ویلسون از اداره حیات وحش استرالیا، با توجه به این یافته ها، توصیه می کند که دامداران به جای گاو و گوسفند بهتر است کانگورو پرورش دهند. او می گوید ساختار سلولی اندام گوارش این جانواران کیسه دار، با گاوها و گوسفندان متفاوت است. 
دامهایی مانندگوسفند و گاو، یازده درصد آلودگی های کربنی استرالیا را تولید می کنند و در سال های گذشته، تلاش های زیادی برای حل این مشکل انجام شده است. 
اکنون دکتر ویلسون معتقد است که جواب این معما، ممکن است کانگورو باشد. او می گوید: “گوشت کانگورو مزه عالی دارد، بی شباهت به گوشت گوزن نیست، فقط طعم آن قدری متفاوت است“. 
درمزارع و دامداری های کشور پهناور استرالیا، درحال حاضر سی میلیون کانگورو پرورش داده می شود. 
اما دکتر جورج ویلسون آرزو دارد که پرورش این نوع جانور، به گونه قابل ملاحظه ای افزایش یابد تا گوشت کانگورو بتواند جای گوشت سایر دام ها را در سفره خانواده ها بگیرد.
******

کانگورو جانوری از راسته کیسه‌داران علفخوار (Diprotodontia) از خانواده دراز‌پایان (Macropodidae) است که در استرالیا و گینه نو زندگی می‌کند. کانگورو می‌تواند به کمک پاهایش پرش های بلندی انجام دهد. طول این پرشها به سه متر هم می‌رسد. دم کانگوروها بلند و عضلانی است. نوع ماده دارای کیسه ایست که نوزاد کانکورو پس از به دنیا آمدن به داخل آن رفته و در آنجا از شیر مادر تغذیه می‌کند تا به رشد کافی رسیده و قادر به زندگی در بیرون کیسه شود. نوزاد کانگورو در هنگام تولد جثه‌ای بسیار کوچک دارد که قطر آن از دو سانتیمتر بیشتر نمی‌شود.
بزرگ‌ترین نوع کانگورو کانگوروی قرمز است. کانگوروی خاکستری نوع دیگریست که تقریباً به بزرگی کانگوروی قرمز می‌شود.

انواع کانگورو

کانگوروی قرمز 
کانگوروی خاکستری 
کانگوروی درختی 
کانگوروی پازرد 
والابی 





کانگروی پا زَرد

جانوری کیسه داران و از خانواده درازپایان (Macropodidae) است. این کانگوروها در قسمت مرکزی و شرقی استرالیا، در مناطق صخره‌ای و کوهستانی زندگی می‌کنند. اندازه کانگوروهای پا زرد بین شصت تا هشتاد سانتیمتر و طول دم آنها بین چهل تا هفتاد سانتیمتر است. دم آنها عضلانی نیست و بر خلاف دیگر همنوعان خود از آن به عنوان حایل استفاده نمی‌کنند. آنها از تمام گیاهانی که در منطقه زندگی آنها می‌روید تغذیه می‌کنند. این نوع کانگورو دوره معیّنی برای تولید مثل ندارد.

کانگروی قرمز 

بزرگترین کیسه دار است و به خوبی با شرایط آب و هوای خشک سازکاری دارد گله های کوچک کانگرو در طول روز زیر درختان پناه می گیرند و در عصر برای غذا خوردن پدیدار می شوند یک کانگروی نر قرمز می تواند در زمان کوتاهی به سرعتی معادل (35 مایل در ساعت)56 کیلومتر در ساعت برسد جنس ماده رنگ خاکستری مایل به آبی دارد. 
*******


"تولید مثل در کانگو رو ها " 


_ کانگو رو های ماده گونه های بیابانی گاه مجبور هستند که کیلو متر ها مسافت را برای بدست آوردن اب و غذا طی کنند که البته در این بین نوزادان درون کیسه با خیال راحت زندگی می کنند .


در خشکسالی ها و سالهای قحطی کانگورو ها یا اصلا تولید مثل نمیکنند و یا آن را به حد اقل می رسانند و در برخی گونه ها کانگو روی ماده قادر است فرایند تکوین تخم و تبدیل ان به جنین را به تاخیر بیندازد تا زمانیکه بچه کانگو روی درون کیسه ( joey ) بمیرد یا از درون کیسه خارج شود . 


یکی از نکات جالب و باور نکردنی در رابطه با کانگرو ها اینست که کانگروی ماده می تواند در تعیین جنسیت فر زندان خود نقش داشته باشد ٬ بدین صورت که او در جوانی ( سال های اول تولید مثلی ) بیشتر دختر می زاید و تولید فرزندان نر را به سنین بالاتر موکول می کند هر چند که مکانیسم این عمل هنوز شناخته نشده است . "نرها به مدت دو سال با مادر می مانند در حالیکه ماده ها زمان بیشتری با مادر می مانند . "


یک کانگروی ماده تقریبا همیشه بار دار است ( از زمان بلوغ تا زمان مرگ ). او بندرت بدون سه بچه است : یکی به صورت جنین در درون رحم ٬ یک joey درون کیسه ٬ یک بچه خارج از کیسه که تا هشت ماهگی از مادر شیر میخورد و به او وابسته است .


35 تا 38 روز بعد از حاملگی joey که اندازه ان در بزرگترین گونه ها به اندازه ناخن انگشت شصت شماست (حدود۵/۲ سانتیمتر)و در کوچکترین گونه ها به اندازه یک دانه برنج است ٬ به دنیا می اید .


Joey ها کور و گنگ و لخت ( بی مو ) از طریق یک کانال ویژه خود را از درون رحم به درون کیسه رسانده و دهان خود را به نوک پستان مادر می چسبانند . زمان لازم برای این انتقال از رحم به کیسه حدود ده دقیقه است و اگر joey نتواند در این زمان خود را به نوک پستان مادر برساند مرگش حتمی است . joey چنان محکم به پستان مادر می چسبد که جدا کردن او از پستان مادر بدون زخم کردن پستان امکان پذیر نیست . 


یک حلقه عضلانی محکم مشابه لب های انسان دهانه کیسه را بسته نگاه داشته و مانع از بیرون افتادن joey به خارج از کیسه میشود . این کیسه خاصیت ضد اب دارد و کانگورو میتواند در حالیکه نوزادی درون کیسه دارد به شنا کردن بپردازد . 


بعد از سه ماه که joey به اندازه کافی رشد کرد قادر است که از کیسه خارج شود و در محیط اطراف و بیشتر نزدیک به مادر گردش کند و دو باره به کیسه برگشته و از شیر مادر تغذیه کند . وابستگی joey به مادر ( دوره شیر خوارگی ) حدود هشت ماه می باشد و بعد از هشت ماه کانگو روی جوان قادر به زندگی مستقل می باشد .